Singapore en terug in de kou...

Wachten op de bus Kuala Lumpur-Singapore

Moskee vanuit de bus

Wat is het ontzettend koud!!! Ik wil niet meteen gaan klagen hoor, weer terug in ons fijne land met de Hema en bruine boterhammen met kaas en tomaat, maar het is gewoon heel errugh koud...

Het blog zou niet af zijn als ik niet nog iets zou laten zien van het laatste stukje van de reis. En daarnaast zou het niet eerlijk zijn tegenover Bart. Hij wordt nu neergezet als de grootste shopper, terwijl, en dat zal niemand verbazen, dat was/ben ik natuurlijk!

Met designersjurken heb ik ook gewoon niet zo veel, maar met Aziatische plastic fantastic keukenspullen des te meer! In Georgetown had ik al een soort Blokker ontdekt. Die vind ik hier niet erg inspirerend, maar in het buitenland vind ik daar altijd de leukste (nutteloze) accessoires. Daar waren de eerste plastic bakjes, sojaschenkers en rijstlepels al aangeschaft. In Singapore ben ik pas echt los gegaan toen ik in Little India, -de wijk die we een tweede kans hebben gegeven en waar we nu een erg fijne tijd hebben gehad- een fantastisch Chinees winkeltje had ontdekt. Tsja, mijn hart gaat niet sneller kloppen van een Gucci jurk, maar wel van rondneuzen in dit geweldige melamine paradijs. Voor alle bakjes, kommetjes en schaaltjes, -waar ik er nog lang niet genoeg van had, heel raar als je werkt in een bakjes, kommetjes en schaaltjes winkel ;-)-, heb ik een extra tas aangeschaft ha ha! Tsja, ieder zijn hobby zullen we maar zeggen...

Mijn Gucci jurk...

Straatbeeld Little India en een watertand etalage in de buurt van Arab Street

Op de heenweg hadden we een hostel in Chinatown, nu een hotel in Little India. Van hier uit hebben we lekker rondgewandeld en leuke winkeltjes en restaurantjes ontdekt. Op de laatste dag, voordat we om 23:55 uur zouden vliegen naar Amsterdam, zijn we naar de Singapore Zoo geweest. Perfect, want we hadden die dag geen hotelkamer meer, maar als je in de dierentuin bent merk je daar niets van. Het dierenpark is mooi groen, je waant je net in de bush. Er waren veel mooie dieren, veel daarvan hadden Bart en ik nooit eerder gezien. En we mochten kennis maken met Kai Kai en Jia Jia, de nieuwste trots van het dierenpark, twee grote panda's. Aan het einde van de dag hebben de kinderen nog in de fantastische waterspeeltuin gespeeld die er was, wat een uitvinding, ze hebben weer genoten!

Singapore Zoo met een komodovaraan, een aapje en Panda Kai Kai (of Jia Jia...?)

Vliegveld Singapore

En nu weer terug, Pasen in de kou, maar ik zie een lentezonnetje, de vogels fluiten, hier wordt de temperatuur vast ook wel weer angenaam. De tulpen en bloesemtakken die ik gisteren op de bloemenmarkt heb gehaald maken ook veel goed. Tijl heeft alweer een spaceshuttle gebouwd van zijn lego die hij erg gemist heeft, Nusa rent rond met haar poppenwagen, het zal weer snel normaal zijn allemaal.

Het was een mooi avontuur, ik kan het iedereen aanraden die de kriebels heeft om te gaan. Voor anderen is het misschien niet weggelegd, dat weet je zelf het beste. Nogmaals dank voor jullie leuke reacties op dit blog! X

Home sweet home (waar de jetlag zelfs tijdens het favoriete bord pasta genadeloos toeslaat...).

Een man met een verborgen agenda in KL

Ik moet best raar gekeken hebben toen Bart gisteren zei dat hij wel even mee wilde de enorme Suria KLCC shoppingmall in. Ik had bedacht dat hij nog even met de kinderen kon gaan zwemmen in het park terwijl ik op zoek zou gaan naar de perfecte zomerjurk (die ik welgeteld dan nog maar 5 dagen aan zou kunnen, maar in Nederland van de zomer toch ook heel leuk zou zijn...)

'Ik ga wel even mee' zei Bart... Bart vrijwillig en goedgehumeurd in een shoppingmall is wel de meest onwaarschijnlijke combinatie... 'Ik wil nog even een pad kopen genaamd i...' 'Jij wilt wat?' Knetter knetter, ratel, kraak, het kwartje viel... 'Kan jij nog even lekker shoppen' ja ja. Kan mijnheer nog even een gadget scoren dus! Denk nooit dat er geen eigenbelang in het spel is als een man zijn creditcard aanbiedt ;-)!

En nu zit Bart dolgelukkig te swipen, scrollen en tikken op zijn nieuwe bruine kikker. Hij laat me af en toe zien wat het lieve beestje allemaal kan met een grote glimlach om zijn mond... En ik heb natuurlijk geen zomerjurk. Dat troeteldiertje was zo aangeschaft, maar jurken passen daar doe ik wel wat langer over...

Gisteren en vandaag nog wel de nodige souvenirs gevonden, goed geslaagd voor Aziatisch prul om het Hollandse huis mee op te vrolijken. We waren onder andere in een soort ambachtencentrum. Daar bleek je ook te kunnen batikken en Tijl wilde dat ontzettend graag doen. Hij koos een bestaand plaatje uit van Angry Birds en heeft heel geconcentreerd zijn schilderij gemaakt. Hij geniet in het hotel waar we nu zitten ook weer erg van het zwembad, maar creatief bezig zijn had hij duidelijk gemist!

Morgen met de bus naar Singapore voor echt de allerlaatste dagen... Nog even goed genieten van het mooie weer, want als ik de berichten uit Nederland hoor, brrr... X

Bye bye Perhantian mangolassie!

Wij zouden wel gek zijn als we hier maandag al weg waren gegaan. Dat hebben we dus ook niet gedaan. We genieten volop van het prachtige zonovergoten weer, het goddelijke witte strand, het zalige heldere water, het adembenemende koraal (word ik al vervelend, ja, dan ga ik nog even door...), het heerlijke eten, de enerverende boottochtjes tussen de eilanden, de onwerkelijke zeeschildpadden, de leuke aapjes in de bomen tegenover ons huisje en de verrukkelijke mangolassie's!

Maar morgen moeten we dit paradijsje dan toch echt verlaten en vliegen we van Kota Bharu naar Kuala Lumpur. Daar blijven we nog 3 nachten, dan nog 3 nachten Singapore en dan weer terug naar Hollandse bodem...

In de steden willen we nog wat dingen bekijken die op ons lijstje staan en ik wil natuurlijk nog shoppen (idee van Bart hoor 'kan jij nog even lekker shoppen...' huh???) We wilden nog zo veel (wat klinkt dat verwend, bah!), maar twee maanden zijn niet oneindig. Sarawak hebben we moeten laten voor wat het is, keuzes keuzes... Wie weet nog een blogje uit een van de steden, misschien ook niet... X

Kampong Banggol, tussen papajabomen, kippen en eenden

We storten onszelf van het ene in het andere avontuur, geen wonder dat ik s'avonds moe ben en wel gek dat ik me nog steeds af vraag waarom ik nou zo moe ben. Nog niet bijgekomen van een paar geweldige dagen bij Kota Bharu hebben we nu net de kinderen op bed voor de middagrust, terwijl wij nagenieten van het prachtige zeeleven dat we net al snorkelend voor de kust van Pulau Perhentian Besar hebben gezien...

Maar eerst nog even terug naar Kota Bharu. Daar hebben we 3 nachten op een heerlijke plek gezeten net ten noorden van de stad in kampong Banggol. Een grasveld met een speeltuin met daar omheen 7 mooie houten huisjes op palen tussen goed verzorgde bloemen en planten. Het gras was netjes gemaaid, inderdaad, een hotel gerund door 2 Nederlanders. Het zwembad vond ik het meest onwerkelijk, uitkijkend over het landschap met grazende koeien...

Toen we op weg naar Kota Bharu de oostkant van de bergketen bereikten, deed de sfeer en het landschap ons veel meer denken aan Indonesie. Rijstvelden en houten stalletjes aan de kant van de weg waar de opbrengst van het land van die dag wordt verkocht. Dat deed ons beiden erg goed. Helemaal omdat we niet afhankelijk waren van een taxichauffeur, maar in ons eigen tempo door de dorpjes konden rijden.

Dinsdag 12 maart hadden we nog 1 hele dag de huurauto en dus besloten we om wat tempels te bezoeken die wat verder weg lagen (iets ten westen van Kota Bharu vlakbij de Thaise grens liggen veel Thaise tempels). We bezochten de Wat Phothivihan met een enorme liggende Buddha en de Wat Machimmaram met een enorme zittende Buddha op het dak van het complex. Toen had Bart zijn portie tempels wel weer gehad en zijn we teruggereden naar de stad waar we nog even een beroemde overdekte markt zijn opgelopen. Het was meer dat we deze bezienswaardigheid nu konden afvinken dan dat we er echt van genoten, vooral door de enorme hoeveelheden vliegen die om ons hoofd zoemden en de marktkooplui waren zo op het einde van de dag net zo moe als wij en lagen naast hun koopwaar te slapen. Voor het idee nog even een trosje bananen gekocht, maar daarna was het klaar.


Woensdag 13 maart was echt een geweldige dag. We besloten fietsen te huren (dat kan dan weer bij die gekke Nederlanders!) en we hebben met een kaart een fietstocht van 24 kilometer gemaakt door kleine dorpjes met papajabomen, kippen en eenden. We fietsten naar het meest noordelijke stukje land waar de rivier in zee stroomt. Daar namen we een bootje naar de overkant van de rivier, daar fietsten we verder om vervolgens weer ter hoogte van Kota Bharu met een bootje terug te varen. Onderweg hebben we en vliegermaker bezocht die de meest prachtige vliegers maakte en zijn we gestopt bij Krupuk fabriekjes en een vrouw die prachtige zijden batikdoeken beschilderde.




Met het bootje naar de overkant van de rivier was het meest bizar. Fietsen er op, de kinderen keken hun ogen uit! Hier genieten Bart en ik toch wel heel erg van! Nog even een zak verse gebakken banaantjes gehaald voor tijdens te overtocht voor 1 ringgit (25 cent), heerlijk!




Veel hoteleigenaren die we spreken snappen het ook niet helemaal, maar het is veel drukker in maart dan normaal gesproken. (Wij snappen het wel al die europeanen hier, met al die berichten over kou en sneeuw!) Fijn voor hen natuurlijk, maar voor ons iets minder, want wij hadden bedacht hotels pas op het laatste moment te boeken en steeds als we ergens waren pas te kijken of we er langer wilden blijven. Dat zou normaal in maart geen probleem zijn, nu dus wel. Ons huisje was geboekt door iemand anders dus gisteren zijn we een dag eerder dan we eigenlijk wilden naar de Perhantians gegaan.

Nu we hier eenmaal zijn klagen we niet hoor! Weer een klein paradijsje. Tijl, die al bijna heeft leren zwemmen deze vakantie, heeft vanmorgen het snorkelen al helemaal onder de knie gekregen. Bizar hoor, om vanaf je zonnestoel twee snorkelpijpjes door het water te zien gaan en te beseffen dat 1 daarvan je 'kleine' zoon is van 4. Hij geniet met volle teugen en kan zelf bijna niet geloven dat hij net een paar Nemo vissen (clownvissen) in een annemoon heeft gezien. Die had hij in Underwaterworld op Langkawi nog achter glas gezien... We zitten hier in ieder geval tot maandag. X

Georgetown, Penang

Hier weer slechte wifi, maar we zitten op een prachtige plek, dus eigenlijk zouden we geen wifi nodig moeten hebben en al luisterend naar de krekels naar de sterren moeten kijken...

Maar ik ben online, dus als het goed is gaat het lukken wat plaatjes van Penang, Georgetown te laten zien. Van woensdag 6 tot vrijdag 8 maart hebben we in een hotel middenin het centrum gezeten. Van hieruit konden we te voet veel van de bezienswaardigheden bezoeken. Vrijdag 8 maart zijn we nog 3 nachten naar een ander hotel iets buiten het historische centrum gegaan voor de nodige ontspanning: een zwembad voor de kinderen. Hier vandaan hebben we een Thaise en een Birmese tempel bezocht en verder eigenlijk helemaal niets... Voor geschiedenis en culturele info van Georgetown moeten jullie maar even op Wikipedia kijken. Verder deel ik alleen wat platen, want in Georgetown kon je heel wat 'rolletjes' ;-) vol schieten.

Maandag 11 maart zijn we met een huurauto het land van west naar oost overgestoken. Ik vond het van te voren best spannend, maar het links rijden went snel, de wegen waren erg goed en bovenal was het een mooie (kronkelige) route door oliepalm plantages en berglandschap. En Bart was een goede chauffeur ;-)!

We zitten net boven Kota Bharu middenin een kleine kampong (dorp). Hopelijk binnenkort daarover meer. (En met wifi naar de krekels luisteren was/is ook best ontspannend). X

Broer & Zus

Van boven naar beneden, van links naar rechts:1. Sunrise beach Ko Lipe, 2. speeltuin met zicht op het Islamitisch museum, Melaka, 3. Chinees restaurant Melaka, 4. oud kanon Fort Cornwallis Georgetown, 5. zonsondergang op Pantai Tengah, Langkawi, 6. Dharmmikarama Birmese tempel, Georgetown, 7. Long beach Ko Lanta, 8. Krabi, 9. Sunset beach Ko Lipe.

We zitten nog steeds in Georgetown, Penang, waar we vandaag een dagje in en om het hotel doorbrengen. Morgen gaan we met een huurauto naar Kota Bharu aan de Oostkust.

We zijn ruim over de helft en dus begin ik alweer terug te kijken, te reflecteren... Wat me zo opvalt deze reis is hoe Nusa en Tijl met elkaar omgaan en hoe ze van elkaar leren. Op een paar plaatsen waren er vriendjes, uit Nederland, Zweden en Thailand, maar meestal waren Tijl en Nusa aangewezen op elkaar. Wat een stel! Voor Nus is Tijl echt een grote broer. Ze doet hem constant na, wil alles doen wat Tijl ook doet. 'Tijl nou, Tijl nou,' roept ze als we aan het wandelen zijn en Tijl loopt niet gelijk achter haar aan of ze ziet hem niet. Haar woordenschat is geexplodeerd, ze babbelt de hele dag. Het begint met papegaaien, maar een dag later lijkt ze alle nieuwe woorden ook echt te begrijpen en toe te passen.

Tijl is geen sociaal dier en we moeten moeite doen hem er toe te zetten te groeten, te bedanken, tot ziens te zeggen. Nusa weet met haar innemende 'Bye bye' en blonde koppie heel wat glimlachen op Maleise gezichten te toveren en krijgt dan ook veel aandacht. Het is leuk om te zien hoe Tijl naar Nus kijkt en lijkt te beseffen dat het misschien toch wel de moeite loont om een praatje te maken of eens vriendelijk te kijken naar mensen in plaats van alleen maar boze en norse blikken te geven. Als Tijl iets voor elkaar wil krijgen duwt hij Nus soms voor zich uit om het voor hem te regelen, maar hij durft ook al steeds meer zelf.

Al die aandacht wordt Nus soms ook te veel. Mensen houden minder afstand dan wij in Nederland gewend zijn, benaderen je niet voorzichtig maar gaan gelijk direct voor je staan. Nus is daar al een paar keer flink van geschrokken, stond er weer een grote donkere meneer in haar wangen te knijpen. Tijl gaat dan altijd direct naar Nus toe, gaat tussen Nus en de vreemdeling in staan, legt een arm om Nus heen en kijkt de vreemdeling waarschuwend aan... 'Gekke meneer' zegt Nus dan, tsja Nus, gekke meneer...

We zitten een groot deel van de tijd dicht op elkaar, slapen in 1 kamer en Nus en Tijl hebben niet altijd de ruimte om rond te kunnen rennen. Dat zorgt voor heel veel tot-10-tel momenten als ze elkaar opstoken, opjutten en willen overstemmen, overschreeuwen... Er is soms geen gang, geen eigen kamer om even af te koelen. De slaaptentjes hebben nu ook een time-out functie. Even in je eigen tentje jullie, even niet over elkaar heen rollen en springen tot het uit de hand loopt...

Ze hebben al een mooie band die twee. 'Ikke ben zusje en Tijl is broer.' Aldus Nusa tegen vreemden.

1. Nusa kopieert Tijls stoere houdingen, Fort Cornwallis, Georgetown. 2. Tijl en Nus op avontuur, Birmese tempel, Georgetown.

Langkawi

Tijl poseert bij een enorme jackfruit bij het winkeltje waar we onze dagelijkse portie vitaminen halen. Langkawi.

Nus wordt belaagd door konijnen... Oriental Village, Langkawi.

Alles weer ingericht, we zijn weer thuis in een nieuw huisje in Georgetown, Penang. We beginnen vaste rituelen te krijgen als we in een nieuw hotel aankomen en de kinderen lijken het reizen met alle verschillende slaapplekken steeds meer te snappen. Er is altijd een groot bed en daar springen de kinderen als eerste op. Er is meestal ook een kast en 5 minuten later zitten ze daar in. Als er een TV is moet die van Tijl even aan, om vervolgens te constateren dat er echt niets leuks op is voor kinderen, dus die kan de rest van het verblijf uit blijven. Bart zorgt meestal voor een koel drankje (die gaat op jacht), ik richt de boel een beetje in, en als we laat aankomen zoals vandaag gaan we daarna meteen op pad, op zoek naar een restaurant. (Raar hoor trouwens, 2 maanden lang uit eten, en het went zo snel! Maar het voelt gelukkig nogsteeds heel luxe!) Vanavond hebben we weer heerlijk gegeten, Dim Sum in een Chinees plastic-stoelen restaurant.

Op Langkawi hebben we prima dagen gehad. Maandag zijn we in en rondom het hostel gebleven, we hadden allemaal behoefte aan lummeltijd voor onszelf. Dinsdag zijn we met de taxi naar de kabelbaan gegaan in het Noord-westen van Langkawi. Het was een heerlijke dag. Aan de voet van de kabelbaan ligt een winkelcomplex, gebouwd in de stijl van een oud dorp, 'the Oriental Village'. In de reisgids de 'tourist-trap' genoemd, maar daar heben we ons niet zoveel van aangetrokken en met de kinderen is het altijd prima om lekker even te wandelen en naar vanalles te kijken, ze zeuren gelukkig niet zo veel over dat ze alles willen hebben. We kwamen een konijnen-kinderboerderijtje tegen, dolle pret, een speeltuintje... De kabelbaan was super. Hij is enorm, ik geloof de grootste overspanning en meest stijle ter wereld. Je vliegt over oerwoud en ziet de prachtige kustlijnen en eilandjes...

Terug bij het hostel zijn we na Nusa's middagslaapje lekker gaan zwemmen in de zee. De stroming was hier wat sterker en dat zorgde voor leuk vertier. Nusa, die nu ook alleen het water in durft met haar bandjes, werd door de golven steeds 10 meter heen en weer 10 meter terug meegenomen, terwijl Bart en ik voor de zekerheid als vangnet in de zee stonden.

Bij zonsondergang hadden we een mooi plekje om te eten op het strand. Toen de zon bijna onder was en deels achter de wolken verdween waardoor er alleen nog een paar strepen van te zien waren zei Nusa: ' zon is kapot'.

Vandaag ging onze ferry naar Penang pas om half 3, dus s'ochtends hadden we nog tijd en zijn we naar Underwater world gegaan, een zoet- en zoutwater vissen aquarium. Was leuk om doorheen te wandelen, de kinderen waren hartstikke enthousiast, prima.

We hebben Tijl geleerd dat er soms momenten zijn dat er geen tijd en ruimte is voor vragen of eigen inbreng, dat hij dan gewoon precies moet doen wat papa en mama zeggen, dat dat heel belangrijk is maar dat papa en mama op een later moment altijd zullen uitleggen wat er aan de hand was. Tijl snapt dat al goed, groot en stoer als hij is! Vandaag hadden we weer even zo'n moment. We wilden een taxi nemen naar de boot. De eigenaars van het hostel wilden graag een bekende bellen voor de rit. Wij vonden het prima, zolang we niet meer betaalden voor de rit dan anders en we op tijd zouden zijn wilden we best meewerken aan een vriendendienst. Van te voren de prijs afgesproken en die zou hetzelfde zijn als die van een willekeurige taxi aan de straat. Toen de taxi kwam bleek het een klein busje te zijn. Prima. Alle tassen ingeladen, wegrijden, maar nog wel even de prijs checken. Die bleek veel hoger dan afgesproken. Wij stonden op onze strepen, No way! Toen de chauffeur blijkbaar ook zijn brood voor die dag al op de plank had en onvermurwbaar bleek, lieten we ons afzetten bij de taxistandplaats langs de weg. 'Tijl, nu geen vragen stellen, tassen uit de auto en een andere taxi in'. Eenmaal onderweg was het leuk om aan Tijl uit te legen waarom we dat gedaan hadden. Hij begreep het helemaal toen we vertelden dat we van het verschil wel 14 ijsjes konden kopen ha ha!

De boot vond ik deze keer helaas geen pretje. Dat je niet naar buiten kon voor wat wind door je haren en als sardientjes in een blikje was overgelverd aan de golven, niet voor mij. Ik had het nog best ok gevonden, als ze geen vreselijk actiefilm op groot scherm voor onze neus afspeelden waar geen ontkomen aan was. Elke seconde een schot of ander geweld... Nu ben ik gewoon niet van de actiefilms, maar in Nederland is toch de heersende opinie dat je kinderen tot een bepaalde leeftijd hier niet aan bloot stelt. En ik kan me dan ook niet herinneren dat ik hier in Nederland in openbare ruimtes mee geconfronteerd werd. Bart vond dat het allemaal wel los liep en legde aan Tijl uit wat er allemaal in de film gebeurde, maar toen de DVD was afgelopen en ik zag dat ze een nieuwe gingen opstarten, kon ik het toch niet laten naar de stuurhut te lopen (hier keken we vanaf onze stoelen zo naar binnen) en beleefd te vragen of de volgende film alsjeblieft iets minder gewelddadig mocht zijn voor de kinderen. Ik kreeg te maken met een ware portie Maleise mannelijke testosteron, er werd me snel duidelijk wie hier op zee de dienst uit maakt, niet ik! Er werd wat gelachen en de film werd gewoon opgestart. Tsja, we waren duidelijk nu niet in toeristische sferen waar alles met een vriendelijke glimlach voor je wordt geregeld. Hier hadden wij westerlingen ons even niet te bemoeien met de cultuur! Tsja, de leeuwin die vecht voor haar jongen kan er nu wel weer om lachen!

Eenmaal in de haven werd de taxi soepel geregeld, het hotel bleek erg fijn, het is weer goed.

We weten nog niet hoe lang we in Penang blijven. Morgen weer nieuwe plannen maken.

En bedankt voor al jullie lieve berichtjes en reacties, dat doet een mens -zo ver weg van huis- goed! X

Kabelbaan. Langkawi

Ko Lipe

Gespannen koppies bij de speedboat van Ko Lanta naar Ko Lipe

Een weekje niets gedaan, dus ook niet geblogd, maar nu werd het -ook voor mezelf- weer eens tijd om de gebeurtenissen op een rijtje te zetten. We zijn ook afhankelijk van het al dan niet werken van de wifi, het wilde niet zo de laatste tijd, maar nu heeft Bart hem aan de praat!

Ko Lipe was in een woord heerlijk. Toen we aankwamen dachten we dat we in het paradijs waren beland. Inmiddels weten we dat elke ervaring mede wordt gekleurd door de verwachting die je van te voren hebt en de omstandigheden die er aan vooraf zijn gegaan, dus na een leuke maar vooral spannende reis in de speedboat met een extra spannend laatste stukje in een longgtailboat met hoge golven en veel wind, was de beloning extra zoet. Een heerlijk huisje op een strak wit strand met azuurblauw water. Op Ko Lanta hadden we een vrij eenvoudig hutje van bamboo in een beetje hippie-achtige setting. Nu weer een huisje op palen met een veranda, maar dan van hard hout en van binnen mooi gestyled. Daar ben ik dan toch wel weer gevoelig voor!

Ko Lipe heeft drie stranden. Pattaya beach, hier vertrekken en komen alle bootjes naar de omliggende eilanden en zijn de meeste barretjes en restaurantjes, daarnaast heb je Sunrise beach en Sunset beach. Wij zaten op Sunrise beach, volgens ons het mooiste strand, en dat is altijd fijn als je zelf dat gevoel hebt! Het hoogtepunt van de dag was een wandeling naar Sunset beach, de drukke winkelstraatjes in het midden van het eiland of Pattaya beach. Verder hebben we alleen maar gezwommen, geluierd en gegeten op de heerlijke verandaatjes van ons hotel direct aan het strand of bij andere restaurantjes. En jawel, ik heb een heel boek gelezen!

Als het hotel niet volgeboekt was hadden we mischien wel wat langer willen blijven, maar verhuizen naar een ander resort op Lipe wilden we niet -we moesten de laatste nacht al in een ander huisje doorbrengen en dat was genoeg gesleep met tassen-, dus zijn we vandaag vertrokken naar Langkawi. We zitten dus weer in Maleisie. Op Ko Lipe hebben we een luxeleventje geleid, dus nu weer even rustig aan om het gemiddelde dagbudget weer wat lucht te geven ;-). We zitten in een eenvoudig hostel 50 meter vanaf het noordelijkste stukje strand van Pantai Tengah, maar gezellig genoeg en airco is ook wel weer eens fijn! (Tsja, wat is eenvoudig: airco, TV, koelkast en een warme douche of een houten hutje met alleen een fan en koud water... Nusa vond de douche hier in ieder geval weer heerlijk, die gilde als een speenvarken onder de 'luxe' doch koude stortdouche).

Gisteren viel de reis mee omdat we nergens meer van uit waren gegaan. De  speedboat was wel wat wilder, waardoor de kindjes die het erg spannend vonden uit zelfbescherming snel in slaap vielen. Maar eenmaal op Langkawi bleek een transfer naar je hotel bij de prijs van het bootticket in te zitten. Geen gedoe dus met taxi's regelen enzo. Dat viel mee!

We hebben maar 3 nachtjes geboekt op Langkawi, prima. Woensdag 6 maart reizen we verder naar Penang, Georgetown. Gisteravond hebben we ons verwonderd over het watervertier op bananen, speedboaten en jet-ski's op Pantai Cenang. Tijl keek zijn ogen uit! Daarna hebben we heerlijk Indiaas gegeten. Straks even met Nus naar de apotheek, ze heeft erg veel last van hitteuitslag, toch maar even kijken of er een middeltje is. Verder staan Underwater World, de Langkawi Cable Car en lummelen op het strand op het programma voor de komende dagen. Jullie horen wel weer wat daar van terecht gekomen is ;-). X

Ons leven op Sunrise beach

Ons stekkie direct voor het hotel op Sunrise beach en lekker in de schaduw. Hier ontbeten we, lunchten we en konden de kinderen met zwemarmbandjes om lekker in het water spelen...

Nus op een longtailboat, Sunset beach bij sunset...

Sunset beach

Chillen op onze laatste avond Ko Lipe. Pattaya beach.

Zondagochtend 3 maart. Wachten voor de speedboat Ko Lipe-Langkawi. Pattaya beach.

Ananas en olifanten

Wandeltocht langs grot en 'geen waterval.'

Ananas en olifanten

Morgen zijn we alweer een week op Ko Lanta, de tijd vliegt. De eerste dagen waren ontzettend heet en het was zo droog dat je je niet kon voorstellen dat er hier ooit regen valt. We hebben veel gezwommen in zee, schelpen gezocht, gelummeld en heerlijk gegeten (de massaman curry is hier errugh lekker!). Zaterdag was het voor het eerst een beetje bewolkt, een verademing moet ik zeggen, ook omdat ik stiekem de eerste dag toch een beetje verbrand was en daar bleef ik me een beetje naar door voelen. Die dag hadden we een tripje geboekt, dus dat kwam precies goed uit.

We hebben eerst een wandeling gemaakt met een gids door het bos langs een grot en een waterval. Dat was erg leuk en veel uitdagender dan ik had gedacht, dus sommige stijle stukjes waren best spannend met Nusa op mijn rug. Tijl vond het weer een groot avontuur en rende met de gids voor ons uit. Het was ook leuk om te zien hoe hij, schuchter als hij is, op spannende stukken de gids een hand gaf. Dat hij niet een keer gevallen of uitgegleden is vonden we erg knap!

De grot was erg mooi, al vond Tijl het jammer dat we niet dieper de gangen in mochten. De waterval was ivm de droogte maar een ielig stroompje, maar dat maakte de wandeling er voor ons niet minder mooi op. Tijl daarentegen was erg teleurgesteld. 'Dit is niet eens een kleine waterval, dit is gewoon geen waterval,' aldus Tijl.

Terug van de wandeling werden er twee ananassen voor ons aangesneden. Tijl heeft ananas deze vakantie uitgeroepen tot zijn lievelingseten, dus dat was smullen. (Bij elk ontbijtbuffet in de grotere hotels schepte Tijl alleen een bord vol verse ananas op en hier bestaat het ontbijt uit een pannenkoek met ananas, ananasjuice en een bak vers fruit: ananas, mango, banaan en watermeloen, net de titel van het blog niet, al hebben we al veel verse papaja gegeten in Maleisie!)

Het volgende onderdeel van de trip was een tocht op een olifant door het bos. De schillen van de ananas mochten we voeren aan de olifanten. Ondertussen werd ik al wat zenuwachtig. Ik vond het toch best spannend. Omdat we met z'n vieren waren mochten we op de grootste olifant. Ik was erg verbaasd over hoe beheersd en gecontroleerd hij over de smalle en erg stijle paden liep! Zelfs de kinderen vonden het spannend. Toen Nusa haar schoentje liet vallen en de olifant deze met zijn slurf opraapte waren we allemaal erg onder de indruk. Hier blijken ze goed op te oefenen, dus dat hij bij ons zijn kunsten ook kon vertonen was leuk!

Zondag en vandaag is het hier regenachtig geweest. Vannacht kwam het zelfs de hele nacht met bakken uit de hemel. We hebben ons best vermaakt en zelfs mooie mobiles geknutseld van gevonden schelpen en gejut hout, maar iedereen was er wel een beetje onrustig door. De kinderen waren hangerig en luisterden voor geen meter en Bart en ik waren ongeduldig, konden onze draai niet echt vinden en waren gefrustreerd over slecht werkend internet en mislukte boekingen (de creditcard van Bart bleek toch geblokkeerd, maar dat was vandaag gelukkig met een kort telefoontje naar Nederland snel opgelost). Met het weer klaarde vandaag ook ons humeur op gelukkig en de boekingen zijn gelukt, dus morgen met en speedboat naar Ko Lipe, weer richting de Maleise grens. Daar hebben we een heerlijk onderkomen geboekt als het goed is, ben heel benieuwd!

We hebben deze week allemaal moeten wennen aan het niets doen en slapen met zand op je matras en tussen je tenen, maar de komende dagen genoeg tijd om ons aan dit nieuwe ritme over te geven. Het wordt tijd voor een boek! Tot later! X

Strandpret op Ao Phra-Ae (Long Beach), Ko Lanta

Krabi, Railay & Ko Lanta

Op de veranda van een bamboo huisje met uitzicht op zee, strand en palmbomen je verhaal typen, het kan slechter...

We zitten op Ko Lanta, op een heerlijke plek, waar niets doen het enige is wat je uberhaupt kan doen wil je de dag redelijk doorkomen. Voor iets anders is het te warm, de zon is te heet. We bewegen ons dus binnen 100 vierkante meter, van zee, naar strand, naar de heerlijke schaduw op de veranda van ons huisje, naar het restaurant met overheerlijk (Thais) eten.

KL-Krabi

Zondag vlogen we van KL naar Krabi. Op papier een makkelijke reis. We namen een taxi van hotel naar vliegveld, de vlucht zelf zou maar een uurtje duren en op Krabi airport waren we al eerder geweest, dus we wisten hoe we van daar naar Krabi Town moesten komen. Op papier...

We weten nu inmiddels dat een reisdag echt alleen een reisdag is en dat we niet moeten denken dat we dan nog iets anders kunnen doen of tijd over hebben, er komt altijd wel iets tussen, het duurt altijd langer dan je van te voren hebt ingeschat. We zouden om 14 uur plaatselijke tijd landen (in Thailand lopen we 7 uur voor op Nederland), maar dat werd al later. Toen bleek dat ze de buggy op de bagageband hadden gegooid, terwijl we die nodig hadden zodra we het vliegtuig uit stapten. Resultaat: een doodmoe jengelend kind in de wachtrij voor de paspoortcontrole. We maakten een leuk plaatje: familie alles niet helemaal onder controle. Toen we dan toch de paspoortcontrole waren gepasseerd (met voorrang, de douanebeambten konden het niet langer aanzien) en de buggy en bagage hadden bemachtigd, dachten we dat we het ergste wel hadden gehad, maar dat bleek niet helemaal waar. We hadden geld nodig. Normaal is pinnen zo gebeurd, maar niet als bij de persoon voor je in de rij het pasje wordt ingeslikt en de automaat vervolgens buiten werking raakt. De enige andere automaat op het vliegveld accepteerde al onze passen niet. Ok, plan B. We hadden nog een paar Maleisische Ringit, net genoeg om na omwisselen naar Thaise Baht twee buskaartjes naar Krabi Town te kunnen kopen. Zo gezegd zo gedaan, ware het niet dat de bussen net allemaal weg waren, we moesten wachten tot de volgende vlucht zou landen, dan zouden er ook weer bussen vertrekken. Prima, geen geld meer om nog wat te drinken te kopen, maar we zouden het wel overleven... Toen we om 17:30 eindelijk in Krabi Town aankwamen, installeerden de kinderen en ik ons met een watertje op de pof in een restaurantje terwijl Bart eerst ging pinnen. Hij bleef heel lang weg... Ik werd steeds zenuwachtiger... Toen hij eindelijk verscheen keek hij niet blij. En inderdaad: alle pinautomaten weigerden, zelfs de creditcard gaf niet mee. Wat was dit? Redelijk ervaren reizigers als we waren wisten we waar we wel en niet konden pinnen, maar ook de pinautomaten met de juiste logo's weigerden... En dit net nu we voor het eerst geen hotel van te voren geboekt hadden en wel zouden zien wat we konden vinden ha ha... Het is best een raar gevoel als je jezelf vervolgens met tranen in de ogen naar de restaurant eigenaar ziet lopen en vragen of ze Wifi hebben: in ieder geval even alle rekeningen checken op internetbankieren en uitsluiten dat de rekeningen leeggeplunderd zijn. Met het saldo bleek gelukkig niets mis. De restauranteigenaar bood de kinderen eten en drinken aan, erg lief. We zouden misschien een beroep op anderen moeten doen, maar het zou goed komen. Nog 1 1/2 dag en dan zou het maandagmorgen zijn in Nederland en zouden we de bank kunnen bellen...

Op een of andere manier kwam er een soort oergevoel in me naar boven. Dit was me nog nooit gebeurd en zou me nu ook niet gaan gebeuren en we zouden op een fijne plek overnachten! Ik ging op pad, pinnen en een hotel zoeken, en ja hoor, mijn pas deed het, geld! Het gevoel dat ik toen had had ik volgens mij het laatst als student, toen ik een week op brood met pindakaas en komkommer had geleefd en de studiefinanciering weer gestort was! De volgende uitdaging was een goed hotel vinden. Ik zou als overwinnaar terug keren! Wij zouden niet in het eerste de beste kamertje overnachten, maar het zou een fijne plek zijn, waar we tot rust konden komen en ontspannen. Het 6e hotel was raak. Een prachtig uitzicht over Krabi River, betaalbaar en een fijne kamer! Eind goed al goed. Nog net niet rennend terug naar man en kinderen, tassen in de taxi, restauranteigenaar bedankt voor alle vriendelijkheid en op naar ons nieuwe onderkomen. Toen de deur open ging en Tijl uit riep: 'Oh, ik schrik er van, zo'n mooie kamer!' waren we bijna al het voorgaande weer vergeten... En Bart en zijn pinpassen? Waarschijnlijk een storing, want de volgende dag werkte alles gewoon weer. (Wat hebben we geleerd: meer geld op zak hebben, want wisselen kan altijd overal!)

Geen boot of busje naar Ko Lanta die dag dus. We besloten ook de volgende dag niet verder te reizen maar weer even onze rust te pakken. We zijn uiteindelijk 2 nachtjes in Krabi gebleven, waar het eigenlijk goed toeven was. In Krabi zijn toeristen vooral op doortocht naar de omliggende eilanden, maar het is een plaatsje met een prettige sfeer en aan de rivier ligt een goed aangelegde boulevard met park waar het heerlijk (vissers)bootjes kijken is. 

Bootje Krabi-Railay beach

In de zee bij Railay beach (Die twee stipjes dat zijn Nusa en ik)

Bootje Railay beach-Krabi. The family is still going strong!

We hebben van de nood een deugd gemaakt op deze onverwachte tussenstop en zijn maandag met een bootje naar het strand van Railay geweest. Hier waren we in 2008 al eens geweest en we wisten dat er een prachtig strand was waar de kinderen heerlijk konden spelen. Dat bleek inderdaad nog steeds het geval en ook de boottochtjes heen en terug waren ontzettend leuk, je vaart tussen het rotsenlandschap in zee, erg mooi!

Op de boot van Krabi naar Ko Lanta

Dinsdag zijn we met de boot naar Ko Lanta gegaan. Ook een erg mooie tocht. Toeristen die opstappen vanaf de kleinere eilanden werden met bootjes zoals wij die hadden naar Railay bij onze boot afgezet. Dat was steeds erg leuk om te zien. In 2008 waren we, ik hoog zwanger van Tijl, ook al op Ko Lanta geweest in een heerlijk guesthouse. Hier hebben we het toen zo fijn gehad, dat we twijfelden of we hier naar terug moesten gaan, het kon immers alleen maar tegen vallen, maar we besloten er voor te gaan. Gelukkig was er plek. De eerste nacht in een piepklein bamboo hutje, waar maar 1 slaaptentje naast het bed pastte, maar met de belofte dat we de volgende dag konden doorschuiven naar een groter huisje met zeezicht. En daar zitten we nu, niets viel tegen, het is nog leuker dan we gehoopt hadden! Ik had overigens van te voren nooit gedacht dat we met de kinderen in zo'n bamboo hutje zouden overnachten, maar het ging/gaat prima en Tijl vindt het een hele belevenis! (Die glazen schuifdeuren op de foto slaan nergens op. De rest van de muren kan je je vinger zo doorheen prikken).

Tijl ligt nu met Bart in de hangmat, MP3 speler in zijn oren met het hele reportoire aan luisterboeken van Annie M.G. Schmidt er op, wat een uitvinding! (En Cathelijne, bedankt voor de tip, Tijl vindt het geweldig!!!) Nusa ligt in haar tentje te slapen, de vogeltjes kwetteren, tsja...

Tijl met MP3, chillen op onze veranda...

Straks de zee in. Het duurt lang voordat de zee hier diep wordt, dat is met kinderen erg fijn. Niet voor niets dat we hier veel gezinnen met jonge kinderen zien. We vermaken ons hier wel even!

Reizen trekt de alledaagse dingen in extremen. Waar je thuis niet over nadenkt blijkt tijdens een reis een uitdaging te kunnen zijn. Met als beloning dat koude biertje, dat op reis toch altijd net iets lekkerder smaakt (omdat je weet dat je uiteindelijk weer thuis komt ;-P)! X